Ο Φιλίπ (Φρανσουά Κλουζέ) είναι ένας πλούσιος αριστοκράτης ο οποίος βρίσκεται καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι, έπειτα από ένα ατύχημα που είχε κατά τη διάρκεια πτήσης του με παραπέντε. Αποφασίζει λοιπόν μια μέρα να περάσει από συνέντευξη μερικά άτομα, προκειμένου να καταλήξει στον κατάλληλο, κατά τα δικά του πρότυπα, βοηθό, δουλειά του οποίου θα είναι να βρίσκεται διαρκώς στο πλευρό του. Όταν τελικά επιλέξει τον Ντρις (Ομάρ Σάϊ), έναν έγχρωμο νεαρό που ζει στα φτωχικά προάστια και έχει μόλις αποφυλακιστεί, οι αντιδράσεις των πλουτοκρατών φίλων του Φιλίπ, θα είναι έντονες. Παρόλα αυτά ο ίδιος δε φαίνεται να δίνει σημασία στις κακοήθειες, επιμένοντας πως ο Ντρις είναι ο ιδανικός για τη δουλειά. Όταν σιγά σιγά γεννηθεί μια δυνατή και απρόσμενη φιλία μεταξύ τους, θα αποδειχθεί πως ο Φιλίπ μάλλον είχε δίκαιο…
Τέταρτη κινηματογραφική συνεργασία για τους Νακάς-Τολεντάνο των οποίων οι πορείες είναι έτσι κι αλλιώς άρρηκτα συνδεδεμένες. Αυτή τη φορά όμως φαίνεται πως ξεπέρασαν κάθε παλιό εαυτό τους, καθιστώντας το «The Intouchables» ένα σύγχρονο, πολιτιστικό φαινόμενο και τη δεύτερη πιο επιτυχημένη εισπρακτικά ταινία όλων των εποχών, στη Γαλλία! Και η επιτυχία της δε σταματάει εδώ, καθώς κατάφερε να κερδίσει το βραβείο της καλύτερης ανδρικής ερμηνείας και το Μεγάλο Βραβείο του Φεστιβάλ του Τόκιο (2011), συμμετείχε επίσης στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ του San Sebastian, ενώ ο Ομάρ Σάϊ κατέκτησε και το βραβείο Cezar 2012 καλύτερης ανδρικής ερμηνείας. Καθόλου άσχημα για μια ταινία που εμφανίστηκε στις αίθουσες, σαν απ’το πουθενά.
Πολλές οι διακρίσεις για μια ταινία που αξίζει έτσι κι αλλιώς να διακριθεί χάρη στην ανεπιτήδευτη ζεστασιά, την ανθρώπινη ματιά και το αναπόφευκτα αντιρατσιστικό της μήνυμα.
Το γεγονός οτι δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί, έρχονται κοντά και καταφέρνουν να υπερπηδήσουν εμπόδια κοινωνικής και ταξικής προέλευσης, κάνουν τη ταινία, ένα από τα πιο feel-good ταινιάκια που κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό στις αίθουσες. Η βαθιά δραματική της βάση που πηγάζει αφενός από την παραπληγικότητα του αριστοκράτη Φιλίπ, και αφετέρου από την κάπως προαποφασισμένη μοίρα ατόμων του περιθωρίου όπως ο Ντρις, έρχεται και γυρίζει τούμπα, αποδεικνύοντας οτι τίποτα δεν είναι μοιραίο στη ζωή, μέχρι εσύ να το αποφασίσεις πως είναι. Ίσως η ταινία ορισμένες φορές να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε μια καθωσπρέπουσα ρεαλιστικότητα και μια κάπως ουτοπική, εναλλακτική πραγματικότητα, παρόλα αυτά τόσο οι ερμηνείες, όσο και η απλή κατά τα άλλα υπόθεσή της (που βασίζεται μάλιστα και σε αληθινά γεγονότα), δεν αφήνουν την κατάσταση να ξεφύγει, αλλά την τραβούν πάνω σε έναν καμβά τυχερής, καθημερινής ζωής και την αφήνουν εκεί.
Η σκηνοθεσία της δεν παρουσιάζει κάποιο τεχνικό ενδιαφέρον, αλλά περιορίζεται στην κλασική συνταγή της flashback αφήγησης, αφήνοντας κυρίως τους δυο πρωταγωνιστές να κερδίσουν τις εντυπώσεις.
Ο Κλουζέ δένει εξαιρετικά με τον Σάϊ, δημιουργώντας ένα απρόσμενα καλό, διασκεδαστικό και συγκινητικό σε στιγμές δίδυμο, που ωθεί τη δράση παραπέρα μέσα από τις κοινές, βιωματικές τους εμπειρίες, τις συγκρούσεις και την ανάγκη για ζωή.
Η δεύτερη ευκαιρία, η ομορφιά του να σου προσφέρουν και να προσφέρεις και η κατάργηση των κοινωνικών στεγανών, αποτελούν τα βασικά μοτίβα πάνω στα οποία φαίνεται να έχει γεννηθεί το «The Intouchables». Απομακρυσμένο από οποιαδήποτε προοπτική διδακτισμού και δακτυλοδικτούμενης γκετοποίησης, η ταινία είναι αυτό που είναι: μια δραματική, touching κωμωδία, με υπέροχες ερμηνείες και φόντο το γαλλικό τοπίο.
