Απο το
tvxs.
O σπουδαίος δημιουργός, Κεν Λόουτς, επιστρέφει και μας διηγείται μία
συγκλονιστική, αληθινή ιστορία που διαδραματίζεται στην Ιρλανδία του
1921 και στον απόηχο του εμφυλίου. Αν και ταινία εποχής, η αξία του
«Jimmy's Hall» είναι διαχρονική και τα μηνύματα της πιο επίκαιρα από
ποτέ. Σε συνεργασία με τον σπουδαίο σεναριογράφο Πολ Λάβερτι - τον οποίο
είχαμε την τιμή και τη χαρά να γνωρίσουμε από κοντά στη συνέντευξη που
μας παραχώρησε - ο Λόουτς παρουσιάζει μία ανθρώπινη και συγκινητική
ταινία, με πολιτικά μηνύματα, αναδεικνύοντας παράλληλα τον προσωπικό
αγώνα, την αυτοθυσία και την αλληλεγγύη. Μέσα στην «αίθουσα του Jimmy»,
οι πρωταγωνιστές της ταινίας χορεύουν σε ήχους τζαζ και σουίνγκ, γελούν
και διασκεδάζουν, εκφράζοντας έτσι την ελευθερία του πνεύματος, αλλά και
της ζωής...
Έτος: 2014 | Xώρα: Ηνωμένο Βασίλειο | Διάρκεια: 109 λεπτά | Σκηνοθεσία:
Ken Loach | Σενάριο: Paul Laverty, Donal O'Kelly | Παίζουν: Barry Ward,
Simone Kirby, Andrew Scott, Jim Norton
Το 1921, σε μια Ιρλανδία στα πρόθυρα του εμφυλίου πολέμου,
η αμαρτία του Τζίμι Γκράλτον ήταν να στήσει με δικά του χρήματα, μια
αίθουσα χορού σ' ένα αγροτικό σταυροδρόμι. Το Pearse - Connolly Hall
ήταν ένα μέρος όπου οι νέοι της κοινότητας θα μπορούσαν να
συγκεντρώνονται, να μαθαίνουν, να διαφωνούν, να ονειρεύονται... πάνω απ’
όλα όμως να χορεύουν και να διασκεδάζουν.
Με τη δημοτικότητα της αίθουσας να αυξάνεται, ο χαρακτήρας της
κοινοκτημοσύνης και της ανθρώπινης αλληλεγγύης, σε συνδυασμό με το
ελεύθερο πνεύμα που προήγαγε, δε θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα
από την Εκκλησία και τους πολιτικούς, οι οποίοι αντιδρούν και απαντούν
με βία, αναγκάζοντας τον Τζίμι να φύγει από την περιοχή και την αίθουσα
να κλείσει.
Μια δεκαετία αργότερα, κατά την κορύφωση της μεγάλης
οικονομικής κρίσης, ο Τζίμι επιστρέφει στη γενέτειρά του από τις
Ηνωμένες Πολιτείες, με στόχο να φροντίσει τη μητέρα του και να
ζήσει μια ήσυχη ζωή καλλιεργώντας το οικογενειακό χωράφι, μακριά από
μπλεξίματα με την εξουσία. Υπολόγιζε όμως χωρίς τους κατοίκους που είχαν
μείνει πίσω, παλιούς φίλους αλλά και τη νεολαία που έχει μεγαλώσει με
τις αναφορές στο όνομά του...
Εγκαταλελειμμένη και άδεια, η αίθουσα παραμένει κλειστή παρά τις
εκκλήσεις των νέων της περιοχής. Ωστόσο, καθώς ο Τζίμι επανεντάσσεται
στην κοινότητα και βλέπει τη φτώχεια και την αυξανόμενη πολιτιστική
καταπίεση, ο ηγέτης και ο ακτιβιστής μέσα του, έρχονται ξανά στην
επιφάνεια. Έτσι παίρνει τη δύσκολη αλλά συνειδητή απόφαση να ανοίξει την
αίθουσα, με ό,τι αυτό κι αν συνεπάγεται.
Ο κοινός σκοπός της επαναλειτουργίας της αίθουσας θα ενώσει εκ νέου
την κοινότητα, βάζοντάς τόσο τον Τζίμι όσο και την πρωτοβουλία του, ξανά
στο στόχαστρο της εκκλησίας και των πολιτικών προυχόντων.
Οι έχοντες την εξουσία για μία ακόμα φορά δεν βλέπουν με συμπάθεια το
όλο εγχείρημα, φοβούμενοι παράλληλα τη δημοφιλία του Τζίμι και
αποφασίζουν να αντιδράσουν με τον μόνο τρόπο που γνωρίζουν, τη βία...
Ο Μάριο αν και γιος ψαρά, με την πενιχρή
του μόρφωση πιάνει δουλειά στο ταχυδρομείο της περιοχής, με μοναδική
αποστολή να μεταφέρει την προσωπική αλληλογραφία του εξόριστου Χιλιανού
ποιητή Pablo Neruda.
Μέσα από τη σχέση του με τον ποιητή ο αγράμματος
γιος του ψαρά μεταμορφώνεται σε έναν ώριμο άνθρωπο με δυνατή πολιτική
σκέψη και προβληματισμό για τα ζητήματα του φτωχού του τόπου, που
ταλανίζεται από τις "κούφιες" υποσχέσεις των μέχρι τότε πολίτικων. Ο
ρόλος του μεγάλου ποιητή στη ζωή του Μάριο, γίνεται ακόμα
σημαντικότερος, όταν ο ίδιος τον βοηθάει να κερδίσει την εκλεκτή της
καρδιάς του Βεατρίκη.
"Ένα
ακόμα αλησμόνητο κινηματογραφικό φιλμ, που επανέφερε με τον
αποτελεσματικότερο τρόπο την κινηματογραφική αγνότητα, απλά, λιτά και
άμεσα, σε μια εποχή που παράπαιε στο άσκοπο στυλιζάρισμα και στην
εκζήτηση του μεταμοντερνισμού." 
