Πέμπτη 31 Μαΐου 2018

Σχετικά με τα έργα ανάπλασης Φαληρικού όρμου



Στα χρόνια της Χούντας και της αντιπαροχής, και μέχρι την Ολυμπιάδα του 2004, τα μπάζα όλης της Αθήνας κατέληγαν στον Φαληρικό Όρμο, αποκλείοντας το Μοσχάτο και την Καλλιθέα από τη θάλασσα. Στο χώρο που προέκυψε δημιουργήθηκαν το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, τα γήπεδα του Beach Volley και του Tae Kwo Do, που χτίστηκαν για την Ολυμπιάδα του 2004 και ο υπερυψωμένος δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, που συνδέει την Εθνική Οδό με τη Λεωφόρο Συγγρού. Ο δρόμος αυτός είναι 4-5 μέτρα ψηλότερος από το ύψος του εδάφους, έκοψε κάθε οπτική επαφή της πόλης προς τη θάλασσα, αλλά έκοψε και τη θαλάσσια αύρα προς την πόλη. Δίκαια χαρακτηρίστηκε «τείχος του αίσχους».
Το μόνο αδόμητο κομμάτι του Φαληρικού Όρμου είναι ένα παραθαλάσσιο «οικόπεδο» 240 στρεμμάτων, ανάμεσα στις όχθες του Κηφισού και του Ιλισού. Οι αγώνες του οικολογικού κινήματος, η αντίδραση του Δήμου, αλλά και των κατοίκων, κατάφεραν, παρ’ όλα τα αλλεπάλληλα «σχέδια αξιοποίησης», να διατηρήσουν το χώρο αδόμητο, έως το 2016 που παραχωρήθηκε η διαχείριση όλου του Φαληρικού Όρμου στην Περιφέρεια Αττικής για 49 χρόνια. Ένα χρόνο μετά, ξεκινούν τα έργα ανάπλασης για την κατασκευή Οικολογικού Πάρκου στην παραλία του Μοσχάτου, όπως και η κατασκευή ενός αντιπλημμυρικού καναλιού, που θα απομακρύνει τον κίνδυνο των πλημμυρών, από τις οποίες έχει υποφέρει πολλές φορές η περιοχή.
Χάνεται η θαλάσσια αύρα
Για να μπορέσουν να υλοποιηθούν τα έργα αυτά, ο σχεδιασμός προέβλεπε την κατεδάφιση του «τείχους του αίσχους», δηλαδή του υπερυψωμένου δρόμου της Χούντας, και την κατασκευή νέου, 70 μέτρα πιο κοντά στη θάλασσα. Ο δρόμος αυτός θα βυθιζόταν, θα «ταπεινωνόταν», όπως έλεγαν οι ανακοινώσεις, θα καλυπτόταν με χώμα, το οποίο θα φυτευόταν, και θα αποκτούσαν οι πολίτες πρόσβαση προς την παραλία.
Για λόγους κόστους τελικά, ο δρόμος δεν βυθίστηκε και η κάλυψή του θα αφορά 300 μέτρα στο Μοσχάτο, και 300 μέτρα στην Καλλιθέα. Η κάλυψη του δρόμου, δημιουργεί στο Μοσχάτο ένα «βουνό-σήραγγα» ύψους 9-10 μέτρων (τουλάχιστον) και 300 μέτρων μήκους. Δηλαδή, η πρόσβαση στο πάρκο θα γίνεται μετά από μια μικρή «ορειβασία»! Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι αντικαθίσταται το παλιό «τείχος του αίσχους» των 4-5 μέτρων ύψους, με το «βουνό-σήραγγα» των 9-10 μέτρων. Ξεχνάει δηλαδή τη θαλάσσια αύρα, τουλάχιστον το ένα τρίτο της πόλης.
Διαβεβαιώσεις, χωρίς δεσμεύσεις
Το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Μοσχάτου-Ταύρου, με ομόφωνη απόφαση, εξέφρασε την ανησυχία του, και το σκεπτικισμό του, για το ύψος της κατασκευής. Πέραν τούτου, όμως, ουδέν, ενώ η Περιφέρεια το αγνόησε εντελώς, και η κατασκευή συνεχίζεται σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Η Περιφέρεια στις ενημερώσεις που έκανε, τόσο στα Δημοτικά Συμβούλια Μοσχάτου-Ταύρου και Καλλιθέας, όσο και στην Κίνηση Πολιτών Μοσχάτου Μεσοποταμία, δεν παρουσίασε ποτέ μια τεχνική τεκμηρίωση για τις επιπτώσεις στη ζωή των κατοίκων από τα έργα που ήδη κατασκευάζονται. Έμεινε σε γενικόλογες πολιτικές διαβεβαιώσεις που δεν κατευνάζουν τη δικαιολογημένη δυσπιστία, παρείχε απαντήσεις χωρίς στοιχεία, και απέφυγε δεσμεύσεις στις επίμονες ερωτήσεις.
Εάν κάποιος δει τον Φαληρικό Όρμο από ψηλά, π.χ. από τη βεράντα του «Κέντρου Πολιτισμού – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος» θα καταλάβει γιατί το Ίδρυμα προσέφερε τη μελέτη διαμόρφωσης και ανάπλασης από το διάσημο αρχιτέκτονα Ρέτζιο Πιάνο, που σχεδίασε και το κτίριο του ΚΠΙΣΝ. Ο Φαληρικός Όρμος γίνεται ο περιβάλλοντας χώρος του κτιρίου, ο «κήπος» του προς τη θάλασσα. Αισθητικά, η κάλυψη του δρόμου είναι πανέμορφη από τη «βεράντα» του ΚΠΙΣΝ, αλλά για τους κατοίκους του Μοσχάτου, που κινδυνεύουν να δουν τον αέρα της θάλασσας να χάνεται με το «βουνό-σήραγγα», η καθημερινότητα θα είναι διαφορετική. Αντί το πάρκο να δώσει πίσω ελεύθερη πρόσβαση στη χαμένη θαλάσσια αύρα, πιθανότατα την κόβει οριστικά, για τουλάχιστον το ένα τρίτο της πόλης.
Η Κίνηση Πολιτών Μοσχάτου «Μεσοποταμία», αγωνίζεται δεκαπέντε χρόνια για να γίνει πάρκο η παραλία, για να ολοκληρωθούν τα αντιπλημμυρικά, και να ξαναβρεί η πόλη τη θάλασσα. Δε θεωρούμε τα έργα ως έργα βιτρίνας, αλλά ως έργα ζωής για το λεκανοπέδιο. Η υλοποίησή τους είναι δικαίωση των αγώνων μας, αλλά διατηρούμε το δικαίωμα της κριτικής, και της υπεράσπισης του περιβάλλοντος, δηλαδή της ζωής μας.
Όσο ισχυρά κι αν φαίνονται τα τείχη, η μοίρα τους είναι να γκρεμίζονται, και τότε τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση. Γιατί όσους τόνους μπετό και άσφαλτο κι αν βάλουν, από κάτω παραμένει η θάλασσα.
Κίνηση Πολιτών Μοσχάτου
«Μεσοποταμία»

Άρθρο στην  εφημερίδα  ➨ "Εποχή"

Λαϊκή συνέλευση για την ανάπλαση

Αντιδρούμε, γιατί οι κάτοικοι του Μοσχάτου δεν κλήθηκαν να πουν τη γνώμη τους στο σχεδιασμό της πρώτης φάσης του έργου, και ανησυχούμε για το τι μπορεί να φέρουν οι επόμενες φάσεις:
Την Τρίτη 5 Ιουνίου, την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, στις 19:00, στην Πλατεία Ταξιάρχη Παπαντώνη (πρώην Μεταμορφώσεως) στο Μοσχάτο, η Μεσοποταμία καλεί σε Λαϊκή Συνέλευση με θέμα «Η ανάπλαση του Φαληρικού Όρμου στην παραλία του Μοσχάτου και οι επιπτώσεις στη ζωή των κατοίκων». Οι πολίτες συζητάμε, ενημερωνόμαστε, προτείνουμε, αγωνιζόμαστε για καλύτερο περιβάλλον.

Δευτέρα 21 Μαΐου 2018

Κινηματογραφική Λέσχη Μεσοποταμίας: «Γκλόρια», του Σεμπαστιάν Λέλιο, 27 Μαΐου στις 20.30

Ολοκληρώνουμε τις προβολές μας για το Μάιο αυτή την Κυριακή, 27/5, με τη βραβευμένη ταινία "Γκλόρια" (2013, Έγχρωμο, 110΄), του Σεμπαστιάν Λέλιο, με την Παουλίνα Γκαρσία και τον Σέρχιο Χερνάντες. Πριν από την προβολή, στις 19:00, θα λάβει χώρα η ανοικτή συνέλευση της Κινηματογραφικής Λέσχης Μεσοποταμίας, όπου ο καθένας και η καθεμία είναι ελεύθερος/η να συμμετάσχει, προτείνοντας ταινίες για τους επόμενους μήνες.

Σχετικά με την ταινία:
"Η Γκλόρια είναι 58 χρόνων, χωρισμένη και τα παιδιά της έχουν ήδη φύγει από το σπίτι. Για να καλύψει τον ελεύθερο χρόνο της κάνει διάφορες δραστηριότητες και ψάχνει ακόμα τον έρωτα σε πάρτι ενηλίκων που αναζητούν συντροφιά. Όταν συναντά τον Ροδόλφο, έναν χωρισμένο 65άρη, νομίζει πως βρήκε τον πραγματικό έρωτα.
Ο Χιλιανός σκηνοθέτης Σεμπαστιάν Λέλιο, σε παραγωγή του Πάμπλο Λαραΐν, συναντιέται αρμονικά με την Γκλόρια και την εξαιρετική Παουλίνα Γκαρσία που την ερμηνεύει, σε όλη τη διάρκεια του έργου, σαν να τη γνωρίζει όλη του τη ζωή, με φυσικότητα και φροντίδα. Η ταινία διαθέτει άψογη δομή".
(Πηγή: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος - www.lifo.gr)

Κυριακή, 27/5, στις 20:30. Όπως και όλο το καλοκαίρι, στον κήπο της Μεσοποταμίας - Πλάτωνος 13, Μοσχάτο. Πριν από την προβολή, στις 19:00, θα έχουμε την ανοικτή συνέλευση της Κινηματογραφικής Λέσχης, όπου θα αποφασιστούν οι ταινίες των επόμενων μηνών.

Η είσοδος είναι όπως πάντα δωρεάν, αλλά, αν θέλετε, μπορείτε να βοηθήσετε το Καλάθι της Αλληλεγγύης με τρόφιμα μακράς διαρκείας και το Αλληλέγγυο Σχολείο Μεσοποταμίας με γραφική ύλη.

Σας περιμένουμε!

fb event: https://www.facebook.com/events/572780799772443/
http://www.mesopotamia.gr/el/kinimatografiki-leschi-gkloria-tou-sempastian-lelio/

 

Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Εκδήλωση-συζήτηση: «Μέση Ανατολή και Διεθνές Σύστημα. Αλλαγή ή παλινδρόμηση;», Σάββατο 19 Μαΐου, στις 19.30

Η κίνηση πολιτών Μοσχάτου «Μεσοποταμία» διοργανώνει εκδήλωση-συζήτηση με τίτλο: «Μέση Ανατολή και Διεθνές Σύστημα. Αλλαγή ή παλινδρόμηση;», το Σάββατο 19 Μαΐου, στις 19.30, στον κήπο της Μεσοποταμίας.

Συζητάμε με τον επιστημονικό υπεύθυνο του Κέντρου Μεσογειακών, Μεσανατολικών και Ισλαμικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Σωτήρη Ρούσσο, για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία.


Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

Κινηματογραφική Λέσχη Μεσοποταμίας: «Σταυρωμένοι Εραστές», του Κένζι Μιζογκούτσι, 20 Μαΐου στις 20.30

Συνεχίζουμε τις προβολές μας για το Μάιο αυτή την Κυριακή, 20/5, με την αριστουργηματική ταινία "Σταυρωμένοι Εραστές" (1954, Ασπρόμαυρο, 110΄), του Κένζι Μιζογκούτσι, με τους Καζούο Χασεγκάβα και Κυόκο Καγκάβα. Η ταινία βασίζεται στο θεατρικό του Μονζαεμόν Χικαμάτσου και ήταν υποψήφια για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών, το 1955.

Σχετικά με τους "Σταυρωμένους Εραστές":
"Η τραγική ερωτική ιστορία δύο νέων ανθρώπων από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις σε ένα αριστούργημα καθαρότητας και υψηλής τέχνης από τον δεξιοτέχνη Ιάπωνα Μιζογκούτσι".
(Πηγή: Flix.gr)

Κυριακή, 20/5, στις 20:30. Οι προβολές μας θα γίνονται πλέον στον κήπο του Σπιτιού της Μεσοποταμίας - Πλάτωνος 13, Μοσχάτο.

Η είσοδος είναι όπως πάντα δωρεάν, αλλά, αν θέλετε μπορείτε να βοηθήσετε το Καλάθι της Αλληλεγγύης με τρόφιμα μακράς διαρκείας και το Αλληλέγγυο Σχολείο Μεσοποταμίας με γραφική ύλη.

Σας περιμένουμε!

https://www.facebook.com/events/1156987997771561/
http://www.mesopotamia.gr/el/kinimatografiki-leschi-stavromeni-erastes-tou-kenzi-mizogkoutsi/

 

Παρασκευή 11 Μαΐου 2018

Αντιφασιστική Συγκέντρωση στην πλατεία Κύπρου Καλλιθέα και πορεία, Σάββατο 12 Μαΐου στις 6:00μμ

Ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Καλλιθέας/Μοσχάτου/Ταύρου μας έστειλε την παρακάτω πρόσκληση

Ποτέ πια Φασισμός!
Ποτέ πια Πόλεμος!
Ποτέ πια Εθνικισμός!

Αντιφασιστική Συγκέντρωση στην πλατεία Κύπρου και πορεία
Σάββατο 12 Μαΐου στις 6:00μμ
Την 25η Μαρτίου το μαζικό αντιφασιστικό κίνημα της Καλλιθέας ματαίωσε, για τρίτη συνεχή φορά, την προσπάθεια της ναζιστικής Χρυσής Αυγής να εμφανιστεί στις εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου μας. Ματαίωσε τα σχέδια της δολοφονικής συμμορίας να εμφανιστεί επίσημα, σαν νόμιμη παράταξη, μπροστά στον Καλλιθιώτικο λαό.
Προς το τέλος των εορταστικών εκδηλώσεων, ομάδα φασιστών επιτέθηκε και χτύπησε αντιφασίστες/τριες που μοίραζαν αντιφασιστικό υλικό κοντά στην πλατεία Κύπρου. Η αστυνομία, παρότι παρούσα, δεν απέτρεψε την επίθεση ούτε συνέλαβε τους δράστες.
Η επίθεση αυτή ήρθε να προστεθεί σε άλλες παρόμοιες στην Π. Κοκκινιά, το Γαλάτσι, τον Κορυδαλλό, στις επιθέσεις ενάντια στην Αφγανική Κοινότητα και τον Κοινωνικό Χώρο “Φαβέλα”. Με πιο πρόσφατη στην Μυτιλήνη όπου οι φασίστες, μαζί με τον “καλό κόσμο” του νησιού, επιτέθηκαν σε ειρηνική συγκέντρωση προσφύγων και απείλησαν να τους κάψουν. Η αστυνομία, αντί να προστατέψει, συνέλαβε πάνω από 100 πρόσφυγες και αντιφασίστες.
Η Καλλιθέα ξέρει καλά την φασιστική βία: επιθέσεις σε μετανάστες και αριστερούς πολίτες το 2012 – 13, ξυλοδαρμοί και μαχαιρώματα, με αποκορύφωμα την δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν στα Πετράλωνα. Τότε ο λαός μας είχε δώσει την απάντηση στους φασίστες απομονώνοντάς τους, “απελευθερώνοντας” δρόμους και πλατείες.
Σήμερα, οι φασίστες επιχειρούν ξανά να σηκώσουν κεφάλι. Το θράσος τους τροφοδοτείται από την φτώχεια και την απογοήτευση του λαού, από το κλίμα εθνικισμού και πολεμοκαπηλίας που καλλιεργούν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Τροφοδοτείται από από την ανοχή που δείχνει απέναντί τους η κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός, από την δίκη που χρονίζει, από το ξέπλυμά τους από ανθρώπους που υπήρξαν αριστεροί, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Το θράσος τους τροφοδοτείται από τα αφεντικά, που βλέπουν την Χρυσή Αυγή σαν τους χρήσιμους τραμπούκους, ενάντια στο λαϊκό κίνημα και τις εργατικές διεκδικήσεις.
Ο λαός της Καλλιθέας ξέρει τι σημαίνει φασισμός. Παιδιά προσφύγων του ‘22 οι περισσότεροι, γνώρισε τη δράση των ναζί και των ντόπιων συνεργατών τους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1944. Η πόλη μας πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος, όμως πέταξε έξω τους φασίστες.
Το ίδιο θα γίνει και σήμερα! Δεν θ’ αφήσουμε τους φασίστες να ξαναεμφανιστούν στις γειτονιές μας. Ενωμένοι Έλληνες, πρόσφυγες και μετανάστες, παλεύοντας μαζί για κοινωνική δικαιοσύνη, για τα δημοκρατικά και εργατικά μας δικαιώματα, θα τσακίσουμε τον φασισμό και τις αιτίες που τον γεννάνε.
Να απαιτήσουμε να καταδικαστούν οι ναζί δολοφόνοι.
Ποτέ πια Φασισμός! Ποτέ πια Πόλεμος! Ποτέ πια Εθνικισμός!
Όλοι και όλες στη συγκέντρωση και πορεία, πλατεία Κύπρου, Σάββατο 12 Μαΐου, 6:00 μμ



Πέμπτη 10 Μαΐου 2018

Κινηματογραφική Λέσχη Μεσοποταμίας: «Under These Words (Solidarity Athens, 2016)», του Robin Vanbiesen, 13 Μαΐου στις 20.30

Η επόμενη προβολή μας θα λάβει χώρα αυτή την Κυριακή, 13 Μαΐου, με την ταινία "Under These Words (Solidarity Athens, 2016)" (Έγχρωμο, 2018, 52΄), του Robin Vanbiesen, με τους Χρήστο Πασσαλή και Εύη Σαουλίδου. Στην ταινία συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, και μαθητές του Αλληλέγγυου Σχολείου Μεσοποταμίας. Η προβολή θα γίνει παρουσία του σκηνοθέτη.

Σχετικά με την ταινία:
"Το 'Under These Words (Solidarity Athens, 2016)' ακολουθεί τρεις ηθοποιούς ανά την Αθήνα, ενώ εκείνοι συναντούν εκπροσώπους και μέλη διαφόρων κινήσεων πολιτών που συνδέονται με το κίνημα αλληλεγγύης. Ενώ είχε αρχικά συλληφθεί ως μια απόπειρα ανάκλησης της Ορέστειας του Αισχύλου, το φιλμ εγκαταλείπει εν τέλει το αλληγορικό πλαίσιο προς χάριν μιας εξερευνητικής, φιλοπερίεργης έρευνας για μαρτυρίες, εμπνευσμένης από τις 'δομές του συναισθήματος' του Ρέιμοντ Γουίλιαμς: ένας τρόπος να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι που είναι και κοινωνικός και υλικός'".

Κυριακή, 13 Μαΐου, στις 20:30. Όπως πάντα στο Σπίτι της Μεσοποταμίας. Μαζί μας θα είναι και ο σκηνοθέτης της ταινίας, Robin Vanbesien.

Η είσοδος είναι όπως πάντα δωρεάν, αλλά, αν θέλετε, μπορείτε να συνεισφέρετε στο Καλάθι της Αλληλεγγύης με τρόφιμα μακράς διαρκείας και στο Αλληλέγγυο Σχολείο Μεσοποταμίας με γραφική ύλη.

Σας περιμένουμε!

https://www.facebook.com/events/588802494851606/

 

Κυριακή 13 Μαΐου "Τάπα στον Ρατσισμό" αντιρατσιστικό τουρνουά μπάσκετ 3ον3 στο Πέραμα στις 11.30

Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Περάματος διοργανώνει αντιρατσιστικό τουρνουά μπάσκετ 3ον3 με τίτλο "Τάπα στον ρατσισμό - ζούμε μαζί, παίζουμε μαζί", την Κυριακή 13 Μαΐου στις 11:30 π.μ στο Πέραμα.

Ανοιχτό κάλεσμα σε όλους, σ' αυτούς που ξέρουν μπάσκετ, σ' αυτούς που δεν ξέρουν, σε μικρούς και μεγάλους, σε άντρες και γυναίκες, σε όλους όσους θέλουν να ρίξουν Τάπα στον Ρατσισμό και να δώσουν Πάσα στην Αλληλεγγύη.

 Δεν χρειάζεται να έχεις τριάδα, έλα να παίξεις.

Αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες
Ανοιχτά σύνορα για όλους
Ανοιχτά σχολεία για όλα τα παιδιά
Έξω οι φασίστες από τις γειτονιές μας


Πλατεία Δημητριάδη, Λ. Δημοκρατίας, στάση σίδερα, δίπλα στα καζάνια.

 

Δευτέρα 7 Μαΐου 2018

Τα αλληλέγγυα σχολεία σε αναζήτηση ρόλου και ταυτότητας, μια συνέντευξη στην "Εποχή"

Μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του εκπαιδευτικού του Αλληλέγγυου Σχολείου της Μεσοποταμίας, Χρήστου Κορολή στην "Εποχή" στον Πέτρο Κοντοέ, σχετικά με τα Αλληλέγγυα Σχολεία.


Με αφορμή τη διοργάνωση μιας σειράς διαδικασιών για την περιγραφή της συμβολής των αλληλέγγυων σχολείων στο μετασχηματισμό του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης, που ξεκίνησαν την Παρασκευή που μας πέρασε στο Κερατσίνι, συζητάμε με τον Χρήστο Κορολή, μέλος του αλληλέγγυου σχολείου της «Μεσοποταμίας» για το ρόλο και την ταυτότητα των αλληλέγγυων σχολείων στη νέα κοινωνική συνθήκη
Ενα από τα πολλά γεννήματα της σχεδόν δεκαετούς κρισιακής περιόδου που συνεχίζουμε να διανύουμε ήταν και οι δομές αλληλεγγύης, ιδίως κατά τα πρώτα χρόνια της κρίσης. Τα κοινωνικά ιατρεία και φαρμακεία, οι αγορές χωρίς μεσάζοντες και τα αλληλέγγυα σχολεία και φροντιστήρια αποτέλεσαν ίσως την υλικότερη απόδοση του συνθήματος «Κανένας μόνος του στην κρίση», στηρίζοντας ανθρώπους χτυπημένους από τα πρώτα, σοκαριστικά αποτελέσματα της εφαρμογής των μνημονίων στην ελληνική κοινωνία και δημιουργώντας παράλληλα εστίες και προϋποθέσεις αντίστασης στη νεοφιλελεύθερη ολοκλήρωση. Σήμερα, ο ρόλος όλων αυτών των δομών έχει μετασχηματιστεί. Τα κοινωνικά ιατρεία εξακολουθούν να καλύπτουν τις ανάγκες ανθρώπων που δεν μπορούν να προμηθευτούν έγκαιρα τις θεραπείες τους ή παραμένουν ακόμα αποκλεισμένοι από το καθολικό σύστημα δημόσια υγείας και οι αγορές χωρίς μεσάζοντες προσπαθούν να βρουν το βηματισμό τους μέσα σε ένα θεσμικό πλαίσιο που δεν τις ευνόησε τελικά όσο διαφημιζόταν. Στο ίδιο πλαίσιο τα αλληλέγγυα σχολεία προσπαθούν να σκιαγραφήσουν μετά την ίδρυση του πανελλαδικού συντονιστικού τους το 2016 την πορεία τους σε ένα νέο κοινωνικό τοπίο.
Έχοντας καλύψει στην «Εποχή»τα βήματά από την αρχή της προσπάθειάς τους, συνομιλούμε σήμερα με τον Χρήστο Κορολή, μέλος του συντονιστικού και του Αλληλέγγυου Σχολείου «Μεσοποταμία», σε μια περίοδο που εντείνουν την εξωστρέφειά τους και την ενίσχυση των ταυτοτικών τους χαρακτηριστικών. Τα αλληλέγγυα σχολεία δημιουργήθηκαν για την κάλυψη μιας ανάγκης που τα πρώτα χρόνια της κρίσης είχε επείγοντα χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης: τη σχολική διαρροή λόγω των ταξικών φραγμών των μνημονιακών χαρακτηριστικών. Εκείνη την περίοδο στα αλληλέγγυα σχολεία στράφηκαν γονείς και παιδιά όλων των κοινωνικών τάξεων, σύμφωνα με τον Χρήστο Κορολή. «Η κρίση πλέον δεν έχει τα ίδια χαρακτηριστικά», σημειώνει το μέλος του αλληλέγγυου σχολείου· «έχει παγιωθεί η αδυναμία μια μεγάλης κοινωνικής κατηγορίας, χωρίς να έχει τα χαρακτηριστικά της ανθρωπιστικής κρίσης», συμπληρώνει.
Με στόχο το μετασχηματισμό
Η λήξη, όμως, του κατεπείγοντος της ανθρωπιστικής κρίσης έδωσε στους συμμετέχοντες στις δομές αυτές —μαθητές, καθηγητές και γονείς— το περιθώριο να σκεφτούν σχετικά με την ενίσχυση της ταυτότητάς τους στη νέα εποχή, χωρίς να φεύγει από το επίκεντρο της λειτουργίας τους η κάλυψη της ανάγκης για ενισχυτική διδασκαλία ή εκμάθηση ξένων γλωσσών για το μεγάλο πληθυσμιακό κομμάτι που αδυνατεί να την καλύψει. «Υπάρχει ένα οξύμωρο», τονίζει ο κ. Κορολής: «η κάλυψη της ανάγκης μπορεί να εμπεδώσει τη λογική της αχρήματης παραπαιδείας, στην οποία οι καθηγητές λειτουργούν εθελοντικά. Εμείς, όμως, δεν είμαστε ένα εγχείρημα ανάμεσα στην αγορά και το κράτος, ένα υβρίδιο που θα μπορούσε να αποτελέσει την κερκόπορτα της ιδιωτικοποίησης», συνεχίζει.
Επιθυμία των δομών αυτών είναι να αποτελέσουν κομμάτι ενός δημιουργικού και στην πράξη εκπαιδευτικού κινήματος που θα ισορροπεί μεταξύ της κάλυψης μια κοινωνικής ανάγκης και του μετασχηματισμού του δημόσιου σχολείου σε μια πιο πρωτοποριακή και δημοκρατική κατεύθυνση. «Θέλουμε να μιλήσουμε με όρους ενός δημιουργικού και στην πράξη εκπαιδευτικού κινήματος που θα περιλαμβάνει τους βασικούς άξονες της εκπαίδευσης», περιγράφει ο Χρήστος Κορολής. Σύμφωνα με το μέλος της «Μεσοποταμίας», τα αλληλέγγυα σχολεία επιθυμούν να ασχοληθούν με όλες τις πτυχές της εκπαίδευσης. «Συζητάμε για το δημόσιο σχολείο και την υποχρηματοδότηση, τις ανάγκες των εκπαιδευτικών —που είναι πολύ σημαντικά ζητήματα— αλλά λίγο για το πρόγραμμα σπουδών και με αφορμή, ας πούμε, τα Θρησκευτικά, χωρίς να συζητάμε αν αυτό εξυπηρετεί τις ανάγκες των παιδιών», τονίζει. Σύμφωνα με τον κ. Κορολή, τα αλληλέγγυα σχολεία μπορούν να εμπλουτίσουν το περιεχόμενο της διδασκαλίας, να εισάγουν παιδαγωγικές πρακτικές, να ασχολούνται με ζητήματα όπως το έμφυλο που στο δημόσιο σχολείο έρχονται με μεγάλη καθυστέρηση. Παράλληλα, ιεραρχούν πολύ ψηλά τη λειτουργία των σχολείων ως κοινοτήτων μάθησης, ρίχνοντας πολύ μεγάλο βάρος στο δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας και λήψης αποφάσεων: «Μας ενδιαφέρει η αντίληψή του σχολείου ως μιας σχολικής κοινότητας, ενός ευρύτερου κοινωνικού χώρους εντός και εκτός τάξης, και η δημοκρατία του. Ψάχνουμε τρόπους με τους οποίους μπορούν να βελτιωθούν τα 15μελή και οι σύλλογοι γονέων που έχουν μια ιστορία πολλών χρόνων, ώστε να συμβάλλουν στη δημοκρατική λειτουργία του σχολείου με έναν τρόπο που δεν είναι ιεραρχικός. Αυτό θέλουμε να προωθήσουμε κυρίως, για να γίνει αντιληπτός ο μετασχηματισμός που θέλουμε».
Το μέλος της Μεσοποταμίας μάς περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η αλληλεπίδραση με το γειτονικό 2ο Γυμνάσιο του Μοσχάτου έχει επηρεάσει τη λειτουργία του σχολείου, καθώς ο σύλλογος γονέων έχει αρχίσει να κάνει συνέργειες με τοπικούς φορείς, ενώ έχουν υιοθετηθεί μέθοδοι εκτίμησης των ποιοτικών χαρακτηριστικών με ερωτηματολόγια, όπως συμβαίνει στο αλληλέγγυο σχολείο. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο κ. Κορολής, «αυτό γίνεται στην πράξη, εμείς δεν μπορούνε να προτείνουμε κάτι και να επιβληθεί ή να ενσωματωθεί από τα πάνω». Αυτός είναι και ο λόγος που τα αλληλέγγυα σχολεία προτείνουν για τους εαυτούς τους οραματικά μια θέσμιση σε δημοτικό επίπεδο που θα αφορά την ασφάλεια και τους χώρους λειτουργίας τους, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να λειτουργούν σε ένα μη ιεραρχικό πλαίσιο που θα αλληλοτροφοδοτεί και θα στηρίζει το δημόσιο σχολείο, δίπλα και σε εργατικούς θεσμούς. «Προτιμούμε με τις δικές μας δυνάμεις και με τους δικούς μας όρους να συμπράξουμε στην ανάδειξη ενός δίκαιου αιτήματος που υποστηρίζουμε αμφότεροι», τονίζει χαρακτηριστικά.
Η πορεία των αλληλέγγυων σχολείων στην ελληνική κοινωνία δεν βρίσκει αντιστοιχίες σε εγχειρήματα του εξωτερικού, κι αυτό γιατί εκτός Ελλάδας δεν νοείται η παραπαιδεία και η κάλυψη μιας ανάγκης με τους όρους που γίνεται εδώ, μας επισημαίνει ο Χρήστος Κορολής.
Για τον εμπλουτισμό των εγχειρημάτων
«Δεν μπορούμε να βρούμε ομοιότητες με την Ευρώπη ή πολύ περισσότερο με τη Λατινική Αμερική —θα ήταν λάθος, εξάλλου—, αλλά μπορούμε να αντλήσουμε στοιχεία και εμπειρία που μπορεί να μας εμπλουτίσει». Στο εξωτερικό οι πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών προστατεύονται εξ αρχής από το κοινωνικό κράτος, επομένως «δεν μπορούμε να βρούμε κοινό τόπο, αλλά μπορεί να υπάρξει ένας κοινός στόχος, σε ότι αφορά την ταξικότητα της εκπαίδευσης, το περιεχόμενο της και την αντίληψη περί σχολικής κοινότητας· εκεί μπορούμε να κερδίσουμε πολλά από διάφορα εγχειρήματα με τα οποία είμαστε σε επικοινωνία», τονίζει το μέλος του συντονιστικού.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν αυτή την περίοδο αντικείμενο συζήτησης τόσο μεταξύ των αλληλέγγυων σχολείων όσο και μεταξύ δημόσιου σχολείου και αυτοοργανωμένων δομών. Την Παρασκευή που μας πέρασε διοργανώθηκε στη δημοτική βιβλιοθήκη Κερατσινίου με τίτλο «Κοινότητες εκπαίδευσης, συμμετοχής, αλληλεγγύης». Στη εκδήλωση πήραν μέρος καθηγητές σε δημόσιο σχολείο, μαθητές και μαθήτριες που συμμετέχουν και στις δύο δομές εκπαίδευσης και καθηγητές αλληλέγγυων δομών σε μια προσπάθεια να περιγραφούν τα βιώματα των μαθητών και να ψηλαφηθούν οι ταυτίσεις και διαφορές στο κατά πόσο τα αλληλέγγυα σχολεία με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους μπορούν να εμπλουτίσουν τη λειτουργία του δημόσιου σχολείου. Παράλληλα,  στα μέσα του Ιουνίου (16, 17) διοργανώνεται διεθνής συνάντηση αλληλέγγυων σχολείων, με στόχο να ενισχυθούν τα ταυτοτικά χαρακτηριστικά των εγχειρημάτων και να εξετασθεί η σχέση τους με  το δημόσιο σχολείο μέσω θεματικών όπως η ενσωμάτωση πρακτικών κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας και κοινών στα σχολεία και η ανάδειξη της δημοκρατικής λειτουργίας των σχολικών κοινοτήτων σε μια προσπάθεια συμβολής του δημόσιο σχολείου σε επίπεδο συνείδησης και λειτουργίας.
Πέτρος Κοντές

Από την "Εποχή"

Πέμπτη 3 Μαΐου 2018

Κινηματογραφική Λέσχη Μεσοποταμίας: «Η Ζαζί στο Μετρό», του Λουί Μαλ, 6 Μαΐου στις 20.30

Η πρώτη μας προβολή για το Μάιο θα λάβει χώρα την ερχόμενη Κυριακή, 6 Μαΐου, με την ταινία "Η Ζαζί στο Μετρό", του Λουί Μαλ (1960, Έγχρωμο, 93΄), με τους Κατρίν Ντεμονζέ και Φιλίπ Νουαρέ.

Σχετικά με την ταινία:
"Η δεκάχρονη Ζαζί πηγαίνει στο Παρίσι για να περάσει ένα Σαββατοκύριακο στο σπίτι του εκκεντρικού θείου της, προκειμένου η μητέρα της να βρει χρόνο για τον εραστή της. Μόνο που η ατίθαση πιτσιρίκα δεν έχει σκοπό να καθίσει με σταυρωμένα τα χέρια.
Μία από τις πλέον ιδιαίτερες ταινίες στην ούτως ή άλλως περιπετειώδη φιλμογραφία του Λουί Μαλ, «Η Ζαζί στο Μετρό» («Zazie dans le Metro», 1960) βασίζεται στο ομώνυμο και εξαιρετικά δημοφιλές μυθιστόρημα του Ρεϊμόν Κενό [...] Ο Λουί Μαλ ζωντανεύει στο πανί μια μαγευτική ιστορία ενηλικίωσης, «υποχρεώνοντας» μάλιστα έναν από τους βασικούς πρωτεργάτες της Νουβέλ Βαγκ, τον Φρανσουά Τριφό, να του εκφράσει γραπτώς τον ενθουσιασμό του. Ένα φιλμ που κατάφερε με ευκολία να ξεχωρίσει από την επαναστατική και άκρως οργασμική γαλλική κινηματογραφία των 60s".
(Πηγή: Γιώργος Ρούσσος - TVXS)

Κυριακή, 6/5, στις 20.30. Όπως πάντα στο σπίτι της Μεσοποταμίας, Πλάτωνος 13, Μοσχάτο.

Η είσοδος είναι όπως πάντα δωρεάν, αλλά, αν θέλετε, μπορείτε να συνεισφέρετε στο Καλάθι της Αλληλεγγύης με τρόφιμα μακράς διαρκείας και στο Αλληλέγγυο Σχολείο Μεσοποταμίας με γραφική ύλη.

Σας περιμένουμε!

https://www.facebook.com/events/159872071348918/

 

Τρίτη 1 Μαΐου 2018

Παρουσίαση βιβλίου- συλλογής φωτογραφιών του Γιώργου Νικολαϊδη, Σάββατο 5/5 στις 19.30.

Η κίνηση πολιτών Μοσχάτου "Μεσοποταμία" διοργανώνει παρουσίαση του βιβλίου- συλλογής φωτογραφιών "Είμαστε τρελλοί κι ευτυχισμένοι: Φωτογραφίζοντας την άγρια πλευρά της δεκαετίας του '80" του Γιώργου Νικολαϊδη
το Σάββατο 5/5 στις 19.30, στο Σπίτι της Μεσοποταμίας, Πλάτωνος 13, Μοσχάτο. 

Θα μιλήσουν για το βιβλίο,
ο φωτογράφος Γιώργος Νικολαϊδης,
ο επιμελητής της έκδοσης Γιάννης Κολοβός (διδάκτορας ιστορίας και κοινωνικής ανθρωπολογίας) και εκ των συγγραφέων ο Χρήστος Γιοβανόπουλος (υπ. διδάκτορας κοινωνικής και πολιτιστικής ανθρωπολογίας).

https://www.facebook.com/events/1886486321363960

http://www.mesopotamia.gr/el/parousiasi-vivliou-sillogis-fotografion-tou-giorgou-nikolaidi/