Απο το http://www.cinemascope.gr
Σκηνοθεσία:Wolfgang Becker
Παίζουν:
Alexander Beyer, Daniel Bruehl, Michael Gwisdek, Chulpan Khamatova, Burghart Klaussner, Florian Lukas, Katrin Sass, Maria Simon
Διάρκεια:
92 λεπτά
Παραγωγή:
X Filme Creative Pool, ARTE, WDR, 2003
Goodbye Lenin! Ή αλλιώς η ταινία που κυκλοφόρησε στη Γερμανία με τον τίτλο “79qm DDR”. Γερμανικής προελεύσεως αυτή η πολυσυζητημένη ταινία που όλοι όσοι την είδαν τρέφουν τη σιγουριά ότι θα χτυπήσει το φετινό Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το όλο δημιούργημα “Goodbye Lenin” φέρει σεναριακά τις υπογραφές του συγγραφέα Μπερντ Λάιχτενμπεργκ αλλά και του ίδιου του σκηνοθέτη Βόλφγκανγκ Μπέκερ.
Η τραγωδία που λαμβάνει χώρα το 1989 στο διχασμένο Βερολίνο, πιο συγκεκριμένα στο Ανατολικό, και κατ’ επέκταση στη διχασμένη χώρα σε Ανατολική και Δυτική Γερμανία, έχει ως εξής. Μία μητέρα δύο παιδιών, που εγκαταλείπει ο σύζυγος για να πάει στην μη σοσιαλιστική «δύση», ηρωική σοσιαλίστρια και υποστηρίκτρια του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας, παθαίνει καρδιακό επεισόδιο και πέφτει σε κώμα όταν βλέπει τον γιο της σε διαδήλωση. Όταν ξυπνάει από το κώμα αρκετούς μήνες αργότερα πολλά έχουν αλλάξει. Και το κυριότερο... έχει πέσει το τείχος. Τίποτα δεν είναι πια ίδιο! Και το τελευταίο πράγμα που θέλει ο γιος της είναι ένα δεύτερο καρδιακό επεισόδιο, που πιθανόν να υποστεί η μητέρα του αν αντιληφθεί ότι ο κόσμος της γκρεμίστηκε μαζί με το τείχος. Μόνη λύτρωση η δημιουργία ενός ψεύτικου κόσμου 79 τετραγωνικών μέσα σε έναν παγκόσμιο και τρομακτικά αληθινό.
Πυρήνας της ευφυούς ιδέας είναι τα συναισθήματα. Ο Μπέκερ παίζει με τα συναισθήματα όπως θα έπαιζε κάποιος με ένα νόμισμα. Τη μια στιγμή χαμόγελα και την άλλη δάκρυα. Η τραγωδία και η παρωδία. Αλλά τελικά η ταινία είναι περισσότερο κάτι σαν ένα ρεαλιστικό νεύμα αναμνήσεων στους θεατές. Είναι η Πολίτικη Κουζίνα αυτών που έζησαν από κοντά ή από μακριά εκείνη την εποχή και τα διαδραματιζόμενα γεγονότα και αυτών που είδαν και τις δύο όψεις του νομίσματος του Μπέκερ πριν από εμάς για εμάς.
Η αφοσιωμένη μητέρα ζει σε ένα ψεύτικο κόσμο που δημιούργησε για χάρη της ο αφοσιωμένος γιος. Η Κόκα Κόλα ρέει άφθονη στην πόλη την ίδια στιγμή που η ίδια θέλει να ξαναγευτεί εκείνες τις πεντανόστιμες πίκλες που παράγει (η μαμά μιλάει ακόμα στον ενεστώτα) κάποιο από τα εργοστάσια που είναι γεμάτο με πιστούς σοσιαλιστές. Το Goodbye Lenin ευτυχεί να παίρνει μια τόσο όμορφη ιδέα και να την δίνει στο κοινό χωρίς να έχει ούτε μία τρύπα ούτε μία στιγμή! Και το κυριότερο είναι μια ιδέα που πολύ επιδέξια ο Βόλφγκανγκ Μπέκερ σκηνοθετεί προσφέροντας στους θεατές συγκίνηση, γέλιο και την αδάμαστη ανάγκη να του σφίξουν το χέρι επειδή κατάφερε να γυρίσει μία από τις πιο αριστουργηματικά απλές και ευφυώς δοσμένες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Και αυτό μπορεί κάλλιστα να επαληθευτεί από όσους το δουν εφόσον υπάρχουν ορισμένες σκηνές-ορόσημα που σπάνια συναντάμε και ουσιαστικά είναι ότι και το κρεσέντο στη μουσική. Το συναισθηματικό ζενίθ! Ειδικά η σκηνή με τον «ιπτάμενο» Λένιν είναι απερίγραπτη!
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο μάνας-γιου κλέβει την παράσταση και καταφέρνουν να αποδώσουν τους ρόλους του φυσικά, γήινα, πηγαία. Εξίσου καλοί και οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Και εξίσου πηγαίο το δάκρυ και το γέλιο που μας προσφέρουν με τις ερμηνείες τους. Μάλιστα ο Γερμανός ηθοποιός που υποδύεται τον φίλο του γιου είναι απολαυστικός και ξεκαρδιστικός!
Φανταστείτε λοιπόν αυτή την ταινία σαν ένα ποτό. Έτσι έχουμε μια σταγόνα μόνο «Μεγάλο Δικτάτορα» και 6 μεζούρες «Τρούμαν Σόου». Πάρτε τώρα το ποτάκι σας και πηγαίντε να το πιείτε στο Ανατολικό Βερολίνο των τελών της δεκαετίας του 80’. Απολαύστε αυτό το ποτό αργά μέχρι τέλους. Και αφήστε το ποτήρι στο παγκάκι που καθόσασταν. Γυρίστε σπίτι νωχελικά και με χαμόγελο. Αυτό είναι το Goodbye Lenin. Τέσσερα στα πέντε λοιπόν... γιατί ο απλός κινηματογράφος που καθηλώνει ευχάριστα το κοινό θέλει περισσότερη ευφυΐα από όση φανταζόμαστε.
Η τραγωδία που λαμβάνει χώρα το 1989 στο διχασμένο Βερολίνο, πιο συγκεκριμένα στο Ανατολικό, και κατ’ επέκταση στη διχασμένη χώρα σε Ανατολική και Δυτική Γερμανία, έχει ως εξής. Μία μητέρα δύο παιδιών, που εγκαταλείπει ο σύζυγος για να πάει στην μη σοσιαλιστική «δύση», ηρωική σοσιαλίστρια και υποστηρίκτρια του καθεστώτος της Ανατολικής Γερμανίας, παθαίνει καρδιακό επεισόδιο και πέφτει σε κώμα όταν βλέπει τον γιο της σε διαδήλωση. Όταν ξυπνάει από το κώμα αρκετούς μήνες αργότερα πολλά έχουν αλλάξει. Και το κυριότερο... έχει πέσει το τείχος. Τίποτα δεν είναι πια ίδιο! Και το τελευταίο πράγμα που θέλει ο γιος της είναι ένα δεύτερο καρδιακό επεισόδιο, που πιθανόν να υποστεί η μητέρα του αν αντιληφθεί ότι ο κόσμος της γκρεμίστηκε μαζί με το τείχος. Μόνη λύτρωση η δημιουργία ενός ψεύτικου κόσμου 79 τετραγωνικών μέσα σε έναν παγκόσμιο και τρομακτικά αληθινό.
Πυρήνας της ευφυούς ιδέας είναι τα συναισθήματα. Ο Μπέκερ παίζει με τα συναισθήματα όπως θα έπαιζε κάποιος με ένα νόμισμα. Τη μια στιγμή χαμόγελα και την άλλη δάκρυα. Η τραγωδία και η παρωδία. Αλλά τελικά η ταινία είναι περισσότερο κάτι σαν ένα ρεαλιστικό νεύμα αναμνήσεων στους θεατές. Είναι η Πολίτικη Κουζίνα αυτών που έζησαν από κοντά ή από μακριά εκείνη την εποχή και τα διαδραματιζόμενα γεγονότα και αυτών που είδαν και τις δύο όψεις του νομίσματος του Μπέκερ πριν από εμάς για εμάς.
Η αφοσιωμένη μητέρα ζει σε ένα ψεύτικο κόσμο που δημιούργησε για χάρη της ο αφοσιωμένος γιος. Η Κόκα Κόλα ρέει άφθονη στην πόλη την ίδια στιγμή που η ίδια θέλει να ξαναγευτεί εκείνες τις πεντανόστιμες πίκλες που παράγει (η μαμά μιλάει ακόμα στον ενεστώτα) κάποιο από τα εργοστάσια που είναι γεμάτο με πιστούς σοσιαλιστές. Το Goodbye Lenin ευτυχεί να παίρνει μια τόσο όμορφη ιδέα και να την δίνει στο κοινό χωρίς να έχει ούτε μία τρύπα ούτε μία στιγμή! Και το κυριότερο είναι μια ιδέα που πολύ επιδέξια ο Βόλφγκανγκ Μπέκερ σκηνοθετεί προσφέροντας στους θεατές συγκίνηση, γέλιο και την αδάμαστη ανάγκη να του σφίξουν το χέρι επειδή κατάφερε να γυρίσει μία από τις πιο αριστουργηματικά απλές και ευφυώς δοσμένες ταινίες των τελευταίων χρόνων. Και αυτό μπορεί κάλλιστα να επαληθευτεί από όσους το δουν εφόσον υπάρχουν ορισμένες σκηνές-ορόσημα που σπάνια συναντάμε και ουσιαστικά είναι ότι και το κρεσέντο στη μουσική. Το συναισθηματικό ζενίθ! Ειδικά η σκηνή με τον «ιπτάμενο» Λένιν είναι απερίγραπτη!
Το πρωταγωνιστικό δίδυμο μάνας-γιου κλέβει την παράσταση και καταφέρνουν να αποδώσουν τους ρόλους του φυσικά, γήινα, πηγαία. Εξίσου καλοί και οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Και εξίσου πηγαίο το δάκρυ και το γέλιο που μας προσφέρουν με τις ερμηνείες τους. Μάλιστα ο Γερμανός ηθοποιός που υποδύεται τον φίλο του γιου είναι απολαυστικός και ξεκαρδιστικός!
Φανταστείτε λοιπόν αυτή την ταινία σαν ένα ποτό. Έτσι έχουμε μια σταγόνα μόνο «Μεγάλο Δικτάτορα» και 6 μεζούρες «Τρούμαν Σόου». Πάρτε τώρα το ποτάκι σας και πηγαίντε να το πιείτε στο Ανατολικό Βερολίνο των τελών της δεκαετίας του 80’. Απολαύστε αυτό το ποτό αργά μέχρι τέλους. Και αφήστε το ποτήρι στο παγκάκι που καθόσασταν. Γυρίστε σπίτι νωχελικά και με χαμόγελο. Αυτό είναι το Goodbye Lenin. Τέσσερα στα πέντε λοιπόν... γιατί ο απλός κινηματογράφος που καθηλώνει ευχάριστα το κοινό θέλει περισσότερη ευφυΐα από όση φανταζόμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου