Σάββατο 15 του Δεκέμβρη στις 8.00΄ μ.μ. Κινηματογραφική Λέσχη της Μεσοποταμίας - ΘΕΜΙΣ του Μάρκου Γκαστίν

Φίλες και φίλοι,
στα πλαίσια της Κινηματογραφικής Λέσχης της Μεσοποταμίας θα προβάλουμε αυτό το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στις 8.00΄ το βράδυ, στο Σπίτι της Μεσοποταμίας, (Πλάτωνος 13, στο Μοσχάτο) το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ
"ΘΕΜΙΣ" (2009, 80΄) του Μάρκου Γκαστίν.

Ο Ελληνογάλλος σκηνοθέτης Μάρκος Γκαστίν γεννήθηκε στο Παρίσι. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Παρίσι και Σκηνοθεσία στην Αθήνα. Έπειτα από μια σύντομη καριέρα ως αρχιτέκτονας, ασχολήθηκε με τον κινηματογράφο ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Στη δουλειά του αποτυπώνεται το ενδιαφέρον του για τις πόλεις και τους ανθρώπους.

“Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γαλλία, κάποια στιγμή όμως αποφάσισα να έρθω στην Ελλάδα -όπου έχω ρίζες έτσι κι αλλιώς- για να μείνω τρεις μήνες. Τελικώς έχω μείνει 33 χρόνια!”

Ο Μάρκος Γκαστίν είναι, μεταξύ άλλων, σκηνοθέτης του βραβευμένου ντοκιμαντέρ ΜΑΣΣΑΛΙΑ, ΜΑΚΡΙΝΗ ΚΟΡΗ (2004, 1ο βραβείο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2004), παραγωγός και σκηνοθέτης της σειράς "ΜΙΚΡΕΣ ΟΔΥΣΣΕΙΕΣ (10 επεισόδια) με θέμα τις ιστορίες ξένων μεταναστών στην Ελλάδα και Ελλήνων μεταναστών στα ξένα, παραγωγός της σειράς ντοκιμαντέρ "DOCVILLE" που παίχτηκαν φέτος στην ΝΕΤ (και που δυο ταινίες, των Σταύρου Ψιλλάκη και Κατερίνας Πατρώνη, παίξαμε και στη Μεσοποταμία) και σκηνοθέτης του πολύ πρόσφατου ντοκιμαντέρ "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ" ( ένα ασυνήθιστο ηθογράφημα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής: 4 σκηνοθέτες-οπερατέρ υπό την καθοδήγηση του Μάρκου Γκαστίν παρακολουθούν βήμα - βήμα την προεκλογική εκστρατεία τεσσάρων υποψηφίων στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές (της 9ης Μαΐου) με το σύστημα του σταυρού (Γιάννης Ραγκούσης- Πασόκ, Νίκος Κωστόπουλος - Νέα Δημοκρατία, Ρένα Δούρου -Σύριζα, Ηλίας Παναγιώταρος - Χρυσή Αυγή).

Ο Μάρκος Γκαστίν θα παρίσταται στην προβολή και θα συζητήσει μαζί μας μ' ένα ποτήρι κρασί και λίγο ψωμοτύρι.
Είσοδος ελεύθερη, όπως πάντα.

ΘΕΜΙΣ

Κάθε μέρα στα Ελληνικά δικαστήρια, η Δικαιοσύνη απονέμεται, μακριά από τα βλέμματα των περισσοτέρων αλλά και μακριά από τις κάμερες μιας και δεν διαφέρει κάποια ξεχωριστή λάμψη. Για πρώτη φορά μια κινηματογραφική κάμερα μπαίνει στα ακροατήρια του Πρωτοδικείου Αθηνών και καταγράφει 'κοινές' δίκες, αυτά τα συναρπαστικά μικρά δράματα της καθημερινότητας. Ένας στους δέκα Έλληνες πηγαίνει, τουλάχιστον μια φορά το χρόνο, στα δικαστήρια. Το ακροατήριό τους είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, ένα μικρό θέατρο στο οποίο παίζονται και λύνονται οι καθημερινές διαφορές.


" Όταν γυρίζαμε την ταινία, όσοι έμπαιναν νωρίς στην αίθουσα και μας έβλεπαν να στήνουμε τρεις κάμερες και μια ντουζίνα μικρόφωνα, μετατρέποντας κυριολεκτικά το δικαστήριο σε κινηματογραφικό στούντιο, μας ρωτούσαν αναπόφευκτα: «Για ποιόν όλ’ αυτά;» Τους εξηγούσαμε ότι δεν ξέραμε, καθώς δεν γνωρίζαμε εκ των προτέρων ποιοι θα δέχονταν την κινηματογράφηση της δίκης τους και ποιοι όχι. Δυσκολεύονταν να κατανοήσουν ότι κάναμε τόσο κόπο, όχι για κάποιο διάσημο εγκληματία, όχι για κανένα περίφημο απατεώνα, αλλά μια πληθώρα τυχαίων άγνωστων με «συνηθισμένες» υποθέσεις. Η ταινία φιλοδοξεί να απαντήσει στην απορία τους: έχουμε πολλά να μάθουμε από την καθημερινή απόδοση της Δικαιοσύνης, όχι μόνο για την ίδια ή για την κοινωνία που καθρεφτίζει, αλλά και για την ανθρώπινη φύση που απογυμνώνει."

Για μια συνέντευξη του σκηνοθέτη στη Δέσποινα Τριβόλη, για το Lifo, όπου εξηγεί περισσότερα για το φτιάξιμο της ταινίας του: http://www.lifo.gr/guests/life_in_lifo/26612