Ρουσέτος Λειβαδάρος για τη μέρα περιβάλλοντος

Γκρεμίστε τα τείχη

(5 Ιουνίου 2007, ημέρα περιβάλλοντος)

Ρουσέτος Λειβαδάρος,  Δρ. Μεταλλειολόγος – Μεταλλουργός Μηχανικός

Η σημερινή μέρα δεν είναι αφιερωμένη στο περιβάλλον! Η σημερινή μέρα είναι αφιερωμένη στην υποβάθμιση του περιβάλλοντος και για το λόγο αυτό μόνο σαν αφετηρία νέων αγώνων θα δικαιωθεί. Ο πλανήτης μας δεν είναι αναλώσιμος, αλλά δυστυχώς στις μέρες μας ταχυδρομούμε τον περιβαλλοντικό εφιάλτη στις επόμενες γενιές.  Η αλόγιστη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, η ρύπανση των νερών, η συσσώρευση καυσαερίων στην ατμόσφαιρα, η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στις πόλεις, θα είναι άραγε η μόνη προσφορά μας στο μέλλον, στα παιδιά και τους απογόνους μας ; Η υποβάθμιση του περιβάλλοντος δεν αποτελεί το αναπόφευκτό αποτέλεσμα της τεχνολογίας και του πολιτισμού. Η υποβάθμιση του περιβάλλοντος είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένης μορφής ανάπτυξης, που υποτάσσει τα ζωτικά δικαιώματα των πολλών στα  συμφέροντα των λίγων. Η συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια λίγων, σημαίνει αναγκαστικά και υπερπαραγωγή, με σοβαρές περιβαλλοντικές επιπτώσεις, προϊόντων, που χρειάζονται αγοραστικό κοινό. Ένα κοινό κατά προτίμηση αλλοτριωμένο από τις ανθρώπινες αξίες, με αμβλυμμένη την κρίση και τη σκέψη, ευάλωτο στην κάθε μορφής διαφήμιση. Κοινό που να αναγνωρίζει μόνο την κατανάλωση σαν αξία. Όμως η υπερπαραγωγή-υπερκατανάλωση δεν είναι κοινωνικά αναγκαία και επομένως ούτε και η υποβάθμιση του περιβάλλοντος αναπόφευκτη. Η ανακοπή της καθοδικής περιβαλλοντικής πορείας συμπορεύεται με την ανάπτυξη της σκέψης και του πολιτισμού, με την κοινωνική δικαιοσύνη, με το αίτημα για μια άλλη ποιότητα  ζωής, με την αναγόρευση του ανθρώπου σε κυρίαρχη αξία. Το περιβάλλον δεν βρίσκεται αντιμέτωπο με τη πολιτιστική και τεχνολογική ανάπτυξη, αλλά με συγκεκριμένα οργανωμένα συμφέροντα μικρότερα ή μεγαλύτερα. Συμφέροντα σε παγκόσμιο επίπεδο, όταν οι ΗΠΑ δεν υπόγραφαν τη συμφωνία του ΚΥΟΤΟ, για τον έλεγχο των αερίων του θερμοκηπίου που προκαλούν την κλιματική αλλαγή ή όταν κηρύττουν πολέμους. Συμφέροντα στη γειτονιά μας, όταν οι οχληρές δραστηριότητες συσσωρεύονται στις λαϊκές συνοικίες και όταν με  σιδερένια τείχη αποκλείεται η πρόσβαση στη θάλασσα χωρίς πληρωμή. Η ενεργοποίηση των πολιτών, των κινήσεών τους και των αντιπροσωπευτικών τους φορέων για τον Κηφισό, για την Ψυτάλλεια, για να μην γίνουν τσιμέντο οι τελευταίοι ελεύθεροι χώροι αυτής της πόλης, για την ελεύθερη πρόσβαση στη θάλασσα των πολιτών του Περάματος, της Δραπετσώνας, του Πειραιά, του Ελληνικού και του Μοσχάτου, για την περιβαλλοντική εκπαίδευση και την ανακύκλωση, για την προστασία των πολιτών από τα μεταλλαγμένα, για την άμεση και ακριβή ενημέρωσή τους για κάθε περιβαλλοντικό ζήτημα, αποτελούν αφετηρίες νέων αγώνων, που δικαιώνουν της σημερινή μέρα.  Οι πολίτες του Ελληνικού και του Μοσχάτου μαζί με τις δημοτικές αρχές, ήδη γκρέμισαν τα τείχη, που ύψωσαν ιδιωτικά συμφέροντα μπροστά στη θάλασσά τους και συνεχίζουν τον αγώνα τους. Ο αγώνας είναι διαρκής, συνεχίζεται και προϋποθέτει άμεσα το γκρέμισμα και των δικών μας προσωπικών τειχών της αδιαφορίας, της απάθειας και του συμβιβασμού. Έχουμε υποχρέωση στον εαυτό μας, στις οικογένειές μας, στα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές, να βγούμε από την πόρτα του σπιτιού μας. Ας μην  αφήσουμε ασύδοτα τα κάθε λογής συμφέροντα να διαφεντεύουν τη ζωή μας και να καταστρέφουν το περιβάλλον και το μέλλον μας. Η πόρτα του σπιτιού μας δεν κλείνει μόνο την οικογένειά μας, αλλά τον κόσμο ολόκληρο. Γι’ αυτό ακόμα και για ό,τι γίνεται στην άλλη άκρη του πλανήτη στη Νέα Ορλεάνη ή την Ανταρκτική, μη ρωτάς ποτέ για ποιον κτυπά η καμπάνα κτυπάει πάντα για σένα και κτυπάει για όλους μας.