Άρθρο στο Εψιλον της Ελευθεροτυπίας

ΛΙΓΟ ΜΠETON ΑΚΟΜΗ; ΟΧΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Από την παραλία Μοσχάτου (επάνω και κάτω) έως το λόφο του Φιλοππάπου (δεξιά) πολύμορφες κινήσεις  κατοίκων διεκδικούν την χωρίς εισαγωγικά, αξιοποίηση, και ανάπλαση των ελεύθερων χώρων της περιοχής τους κόντρα στα σχέδια μικρών ή μεγαλύτερων εξουσιών.

0  Γιάννης και ο Δημήτρης μέλη της Κίνησης «Μεσοποταμία» στο Μοσχάτο, είναι δύο μόνο από τους χιλιάδες πολίτες σε όλο το Λεκανοπέδιο που αντιστέκονται με χιούμορ, φαντασία, πολύπλευρη κοινωνική δράση στην .... μπετοφρένεια. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ελεύθερων Χώρων μέσα σ' έναν χρόνο οι ομάδες που διεκδικούν το αυτονόητο από 111 έχουν φτάσει τις 140!

Μάχες στην αλάνα του Μοσχάτου.

Φαλακρός και άχαρος είναι ο λοφίσκος που βλέπει στο Οικολογικό Πάρκο Μοσχάτου, πάρκο μόνο στα χαρτιά καθώς παραμένει μια τεράστια αλάνα 240 στρεμμάτων, η οποία δημιουργήθηκε από επιχωματώσεις που ξεκίνησαν το '69, επί δικτατορίας. Για να φτάσουμε ως εκεί διασχίσαμε μια σκοτεινή σήραγγα με λάσπες, νερά και ένα καμένο αμάξι, τη μοναδική διέξοδο των κατοίκων του παραλιακού δήμου του Μοσχάτου προς την παραλία. 

Οικολογικό πάρκο χωρίς δέντρα, παραλιακός δήμος χωρίς πρόσβαση στην παραλία αφού μεσολαβεί το περιβόητο «τείχος του αίσχους», το τσιμεντένιο φράγμα ανάμεσα στο δρόμο και στη θάλασσα.

Να γίνει πάρκο η παραλία μας διεκδικεί η Κίνηση Πολιτών Μοσχάτου «Μεσοποταμία» (www.mesopotamia.gr), μια κίνηση ιδιαίτερα ζωντανή και πολύμορφη με κινηματογραφική λέσχη και σχολείο μεταναστών. Η «Μεσοποταμία» όπως και άλλες κινήσεις έδωσε σημαντικές μάχες για να μην παραχωρηθεί ο χώρος σε ιδιώτη, καθώς σκόπευε να κάνει η εταιρεία Τουριστικά Ακίνητα Α.Ε.

Θετική εξέλιξη είναι η απόφαση του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου του ΥΠΕΧΩΔΕ να μη χτιστεί γήπεδο, αλλά να γίνει το πάρκο χώρος πρασίνου και αναψυχής εξηγεί ο Μπάμπης Μπιλίνης, ειδικευμένος σε θέματα περιβάλλοντος. Προς το παρόν, όμως οι νίκες είναι κι αυτές, στα χαρτιά.

«Αυτός ο χώρος είναι πολύ σημαντικός για μας φανταστείτε, όμως πόσο πιο σημαντικοί είναι ως πνεύμονες για όλο το Λεκανοπέδιο χώροι όπως ο Ελαιώνας η περιοχή του Γουδή, το Ελληνικό μας λέει ο Χάρης Παπαδόπουλος υπεύθυνος της κινηματογραφικής λέσχης. Η λογική τού ‘Μακριά απ' την πόρτα μου κι ας είναι όπου να ναι’ δεν πρυτανεύει στα κινήματα πόλης. Στις ανοιχτές τους συνελεύσεις εκτός από το δικαίωμα στο πράσινο και την ποιότητα ζωής μιλάνε για αλληλεγγύη, αυτοοργάνωση, διεκδικούν έναν άλλον πολιτισμό, πέρα από την καταναλωτική διασκέδαση, μια αρμονική σχέση φύσης και κοινωνίας. «Πιθανόν να έρθει η μέρα που ο τόπος θα κατατεμαχιστεί στους αποκαλούμενους χώρους αναψυχής και τότε οι λίγοι θα βιώνουν τη στενόχωρη και κατ' αποκλειστικότητα χαρά τους. Οι φράχτες, οι ανθρωποπαγίδες και τα άλλα τεχνάσματα που επινοήθηκαν για να περιορίζουν τον άνθρωπο στον δημόσιο δρόμο θα πολλαπλασιαστούν και το να περπατάμε πάνω στη γη του Θεού, θα θεωρείται ως ηθελημένη παραβίαση της ιδιοκτησίας κάποιου μεγαλόσχημου κυρίου. Η αποκλειστική απόλαυση ενός πράγματος  ισοδυναμεί κατά κανόνα με τον αποκλεισμό του εαυτού σου από την πραγματική απόλαυση. Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν τις ευκαιρίες απόλαυσης πριν έρθουν οι άσχημες μέρες».

«Οι άσχημες μέρες» που προέβλεπε ο Θορό το 1862 και που διαβάζουμε σ' ένα κείμενο για την παραλία του Μοσχάτου φαίνεται ότι έχουν ήδη έρθει. Oι ευκαιρίες απόλαυσης προσφέρονται πλέον ως επί πληρωμή αποδράσεις, ως ιδιωτικά προνόμια πίσω από φράχτες και «ανθρωποπαγίδες». Μόνο που κάποιοι επιμένουν να στήνουν τις δικές τους άγριες γιορτές - και αυτοί δεν είναι ούτε βάνδαλοι ούτε μειοψηφία.