Οι μαθητές στους δρόμους Εξέγερση ή πετροπόλεμος;

Οι μαθητές στους δρόμους Εξέγερση ή πετροπόλεμος;

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

ΕΚΔΗΛΩΣΗ της Μεσοποταμίας και του Τοπικού Συμβουλίου Νέων Μοσχάτου, την Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009 ώρα 6.30 στο Σπίτι της Μεσοποταμίας. 

Προβλήθηκε ντοκιμαντέρ του Παύλου Τσίμα. 

Η εκδήλωση αφιερώθηκε στο Θοδωρή Ζιάκα, μουσικό που δολοφονήθηκε πριν 15 χρόνια από αστυνομικό στο Μοσχάτο. 

Η ομιλία για αυτόν από τον  δάσκαλό του, συνθέτη Νότη Μαυρουδή.

Για τον Θοδωρή Γιάκα

   Πέρασαν χρόνια από τη δολοφονία του Θ. Γιάκα και επανερχόμαστε, για άλλη μία φορά σε ένα τοπίο δυσφορίας που -πολύ φοβούμαι- πως δεν θα αλλάξει. Θα συνεχίζουμε να είμαστε μάρτυρες τόσων πολλών... “μεμονωμένων” περιστατικών όπως τα ορίζουν οι άθλιοι καταστολείς και οι υπεύθυνοί τους.

   Ήρθα κι εγώ εδώ, προσκαλεσμένος της ομάδας πρωτοβουλίας, για να θυμηθούμε την περίπτωση ενός από τα θύματα αυτού του περιβόητου σώματος καταστολής της ελληνικής αστυνομίας, που διαθέτει -ως φαίνεται- πολλούς πρόθυμους πιστολέρο ώστε να αποκαταστήσουν την “έννομη τάξη” με τον πιο απάνθρωπο τρόπο.

   Ας ρίξουμε μια ματιά στον χάρτη. Άγριες καταστολές δίχως λογική παρά μόνο εκείνη του παραλογισμού. Σε Δύση και Ανατολή και σε καθεστώτα που νοσεί η δημοκρατία τους και τα ατομικά δικαιώματα, η έννοια της καταστολής δεν περιέχει τίποτ’ άλλο παρά μόνο τη βία και τον βανδαλισμό.

   Το χειρότερο που συμβαίνει είναι πως κι εμείς όλοι, προσαρμοσμένοι σ’ αυτή τη λογική, έχουμε πάψει να φοβούμαστε τη μορφή του τέρατος (όπως είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις). Τις περισσότερες φορές, προσπερνάμε ως κοινωνία ακραία περιστατικά βίας αλόγιστης, δίχως αντίδραση, αφού είναι “καθημερινή υπόθεση”. Το παράδειγμα των μεταναστών και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από την αστυνομική καταστολή, μιλάει από μόνο του. Η κραυγαλέα περίπτωση της ζαρντινιέρας και το ακραίο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, πυροδότησαν δικαίως μια πολεμική ατμόσφαιρα στην κοινωνία τον περασμένο Δεκέμβρη.

   Ανατριχιάσαμε στο άκουσμα των δηλώσεων αυτού του ανεκδιήγητου “ανθρώπου της ... τέχνης και ηθοποιού” Αττίλα Ολγκάτ που εκτελούσε εν ψυχρώ Κύπριους αγωνιστές. Όμως, εν καιρώ ειρήνης, σε μία δημοκρατική ευνοούμενη χώρα υπάρχουν οι Κορκονέας - Μελίστας και οι Λαγογιάννηδες που μπορούν να κάνουν το ίδιο: να σκοτώνουν εν ψυχρώ, αθώα θύματα, νέα παιδιά.

   Η περίπτωση του Θοδωρή Γιάκα είναι και αυτή κραυγαλέο παράδειγμα αλόγιστης βίας προς φιλήσυχους πολίτες.

   Ένα παιδί που είχε ενδιαφέροντα γύρω από τη μουσική. Πράος και αγαπητός στους συναδέλφους του. Υπήρξε για ένα αρκετό διάστημα μαθητής μου στην κιθάρα, στο Ωδείο της Ν. Σμύρνης. Τον παρατηρούσα συνεχώς να ρωτάει για τις τεχνικές, τη μουσική φόρμα. Ασταμάτητα· θαρρείς και προσπαθούσε να προλάβει κάτι...

“Θοδωρή, μη βιάζεσαι” του έλεγα. “Η μουσική είναι τέχνη του χρόνου. Όλα αυτά, ένα-ένα θα τα αφομοιώσει το μυαλό σου και τα δάχτυλά σου”. Είχε τοποθετήσει τη μουσική στα άμεσα ενδιαφέροντά του και ήταν το μόνιμο θέμα στις συζητήσεις του. Δεν τον θυμάμαι να ήταν πολιτικοποιημένος. Αντιθέτως, σε συζητήσεις περί πολιτικής, ο Θοδωρής δεν έπαιρνε μέρος. Είχε την ορμή και την βιασύνη ενός νέου παιδιού όπως ήταν και αυτό, τις περισσότερες φορές από μόνο του δεν είναι καλό στη σπουδή της μουσικής γιατί δεν σε αφήνει ν’ αφομοιώσεις φυσιολογικά. Τον θυμάμαι πάντα με το σακίδιό του, ερωτευμένο με το κάθε μουσικό κομμάτι, να επιδιώκει να παίξει τα πιο δύσκολα κομμάτια. Ήταν διψασμένος για τη μουσική και ήταν το όνειρό του. Κάποια στιγμή διακόψαμε τη σχέση δασκάλου-μαθητή αφού κι εγώ δεν μπόρεσα να τον τιθασεύσω σε αυτή την βιασύνη του. Τον έχασα από τα μαθήματα αφού συνέχισε αλλού, με την ίδια δίψα, αλλά δεν τον έχασα από την παρέα του Ωδείου.

   Κάποια μέρα στο άκουσμα της είδησης της δολοφονίας ενός “επικίνδυνου που βγήκε από την ψυχιατρική κλινική” είδηση σε σοβαρή υποτίθεται εφημερίδα, παγώσαμε όλοι όσοι τον γνωρίσαμε από το μέγεθος ενός τέτοιου ψέμματος! Η γη γύρισε ανάποδα και μας καταπλάκωσε όλους! Το όνομά του δέσποζε, εξοργίζοντας όλους όσοι τον γνώρισαν. Ένα φιλήσυχο νέο παιδί πυροβολήθηκε και εκτελέστηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό όπως ο κάθε Ολγκάτ εκτελούσε τους ανυπεράσπιστους αιχμαλώτους πολέμου ή όπως η μαφία δηλητηρίασε την ανυπεράσπιστη Κατερίνα Κούνεβα, και οι απαριθμήσεις τελειωμό δεν έχουν...

   Το θέμα του Θοδωρή Γιάκα ορθώς το επαναφέρουν στην επικαιρότητα οι φίλοι του. Έστω για να μη ξεχνιόμαστε. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, ο Μιχάλης Καλετζάς και ο Θοδωρής Γιάκας υπήρξαν τρεις αθώοι πολίτες, τρία παιδιά που δεν πρόλαβαν να αρθρώσουν τον  δικό τους λόγο και να φτιάξουν το δικό τους όνειρο. Έφυγαν από σφαίρες μιας παράλογης και ανάλγητης εξουσίας με ακατάλληλους διαχειριστές, μακρυά από τους στοιχειώδεις κανόνες της δημοκρατίας, σε μια εξουσία που περνάει το μύνημα να στραφούμε στον κουκουλοφόρο, έτσι απλά, δίχως την παραμικρή ανάλυση και όχι σε ό,τι προκαλεί και γεννάει τον κουκουλοφόρο...

   Η δολοφονία του Θοδωρή Γιάκα από τον αστυνομικό, μπορεί να διατηρεί την μνήμη μας, η οποία δεν θα πρέπει να εξασθενεί. Αυτή η τελευταία μπορεί να είναι και το κίνητρο που θα προτρέψει τον κόσμο να δυναμώσει την δημοκρατική του συνείδηση και τους πολιτικούς δεσμούς. Με αυτή την έννοια ο Θοδωρής, ο Μιχάλης, ο Αλέξανδρος και άλλα θύματα της αστυνομικής βίας, είναι κάτι σαν “μάρτυρες” που η σύγχρονη κοινωνία διαθέτει στα σπλάχνα της. Τα παιδιά μας· τα παιδιά του καθενός. Τα παιδιά μιας πολιτείας που η ίδια τα προσπερνάει με τον πιο σκληρό τρόπο, παρέχοντάς του μόνο σκοτεινιά στο περιβόητο βάθος του τούνελ...

                                                             Νότης Μαυρουδής

                                                                     2/2/09