Ένα μοναχικό αγόρι με πάθος για το ποδήλατο παροτρύνεται από τη γιαγιά
του να προπονηθεί σκληρά. Τα χρόνια περνούν και το αγόρι συμμετέχει σε
ένα ποδηλατικό αγώνα από όπου και απαγάγεται και μεταφέρεται στην
Αμερική. Η γιαγιά θα ξεκινήσει με τον σκύλο της ένα ταξίδι διάσωσής του,
στο οποίο θα της συμπαρασταθούν τρεις ξεπεσμένες εκκεντρικές σταρ.
Η Madame Souza έχει κάτω από την προστασία της τον εγγονό της,
ονόματι Champion, που τον προορίζει να γίνει μια μέρα πρωταθλητής στο
ποδήλατο. Όταν κατά τη διάρκεια του γύρου της Γαλλίας ο εγγονός απάγεται
από μέλη της μαφίας, η γιαγιά μαζί με τον υπέρβαρο σκύλο της θα
προσπαθήσει να τον σώσει. Στην πορεία θα βρει βοήθεια από μια τριάδα
γηραιών κυριών, που ασχολούνται με το χορό και το τραγούδι.
Το Triplettes de Belleville είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Sylvain Chomet, ο οποίος πέρα από το σενάριο και τη σκηνοθεσία ασχολήθηκε παράλληλα με το σχεδιασμό των χαρακτήρων και το animation. Είναι αλήθεια ότι το Triplettes de Belleville, που παραπέμπει κάπως στο σινεμά του Ζακ Τατί, απευθύνεται κυρίως -αν όχι αποκλειστικά - σε ένα ενήλικο κοινό. Με σχεδόν μηδαμινούς διαλόγους, σχέδιο διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει (οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες έχουν μια ιδιόμορφη αισθητική που κυμαίνεται από απόλυτα αποστεωμένες μακροσκελείς φιγούρες έως υπέρβαρα κοντά ανθρωπάκια), ο θεατής χρειάζεται λίγη ώρα μέχρι να βυθιστεί στο σουρεαλιστικό κόσμο που κατορθώνει να δημιουργήσει ο σκηνοθέτης. Από το σημείο αυτό και πέρα όμως, η ταινία είναι απολαυστική. Παρόλο που λεπτές πινελιές χιούμορ βρίσκονται κρυμμένες σε πολλές σκηνές, η ταινία διαπνέεται από μια μελαγχολική και νοσταλγική διάθεση, που μάλλον οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στη μουσική συνοδεία των όσων συμβαίνουν με ένα soundtrack πλημμυρισμένο από jazz μελωδίες. Αγαπημένες σεκάνς η τελική καταδίωξη και το μεγάλο βατραχοφαγοπότι.
Το Triplettes de Belleville είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Sylvain Chomet, ο οποίος πέρα από το σενάριο και τη σκηνοθεσία ασχολήθηκε παράλληλα με το σχεδιασμό των χαρακτήρων και το animation. Είναι αλήθεια ότι το Triplettes de Belleville, που παραπέμπει κάπως στο σινεμά του Ζακ Τατί, απευθύνεται κυρίως -αν όχι αποκλειστικά - σε ένα ενήλικο κοινό. Με σχεδόν μηδαμινούς διαλόγους, σχέδιο διαφορετικό από αυτό που έχουμε συνηθίσει (οι περισσότεροι από τους χαρακτήρες έχουν μια ιδιόμορφη αισθητική που κυμαίνεται από απόλυτα αποστεωμένες μακροσκελείς φιγούρες έως υπέρβαρα κοντά ανθρωπάκια), ο θεατής χρειάζεται λίγη ώρα μέχρι να βυθιστεί στο σουρεαλιστικό κόσμο που κατορθώνει να δημιουργήσει ο σκηνοθέτης. Από το σημείο αυτό και πέρα όμως, η ταινία είναι απολαυστική. Παρόλο που λεπτές πινελιές χιούμορ βρίσκονται κρυμμένες σε πολλές σκηνές, η ταινία διαπνέεται από μια μελαγχολική και νοσταλγική διάθεση, που μάλλον οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στη μουσική συνοδεία των όσων συμβαίνουν με ένα soundtrack πλημμυρισμένο από jazz μελωδίες. Αγαπημένες σεκάνς η τελική καταδίωξη και το μεγάλο βατραχοφαγοπότι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου